Schittering langs de Leie

De schil van opvallend wit metselwerk, samengesteld uit zowel matte als geglazuurde bakstenen in een aaneenschakeling van zes verschillende patronen, de ene keer vlak, de andere keer driedimensionaal, weerspiegelt het licht, creëert wisselende schaduwen en zorgt voor een constante dynamiek. Zelfs ’s nachts, onder invloed van maanlicht en straatverlichting, licht het gebouw op.

De schil van opvallend wit metselwerk, samengesteld uit zowel matte als geglazuurde bakstenen in een aaneenschakeling van zes verschillende patronen, de ene keer vlak, de andere keer driedimensionaal, weerspiegelt het licht, creëert wisselende schaduwen en zorgt voor een constante dynamiek. Zelfs ’s nachts, onder invloed van maanlicht en straatverlichting, licht het gebouw op.

TRANS en V+ positioneren het theater op een andere locatie dan oorspronkelijk vooropgesteld, met name in de oksel van de Brielstraat en de N35. Daar gaat het gebouw in dialoog met het Administratief Centrum van Tony Fretton enerzijds en het Museum van Deinze en de Leiestreek (Mudel) anderzijds. De voordien schijnbaar onbestemde openbare ruimte rondom wordt door het theater opgedeeld in twee groene polen, vormgegeven door Marie-Josée van Hee architecten.

TRANS en V+ positioneren het theater op een andere locatie dan oorspronkelijk vooropgesteld, met name in de oksel van de Brielstraat en de N35. Daar gaat het gebouw in dialoog met het Administratief Centrum van Tony Fretton enerzijds en het Museum van Deinze en de Leiestreek (Mudel) anderzijds. De voordien schijnbaar onbestemde openbare ruimte rondom wordt door het theater opgedeeld in twee groene polen, vormgegeven door Marie-Josée van Hee architecten.

TRANS en V+ positioneren het theater op een andere locatie dan oorspronkelijk vooropgesteld, met name in de oksel van de Brielstraat en de N35. Daar gaat het gebouw in dialoog met het Administratief Centrum van Tony Fretton enerzijds en het Museum van Deinze en de Leiestreek (Mudel) anderzijds. De voordien schijnbaar onbestemde openbare ruimte rondom wordt door het theater opgedeeld in twee groene polen, vormgegeven door Marie-Josée van Hee architecten.

TRANS en V+ positioneren het theater op een andere locatie dan oorspronkelijk vooropgesteld, met name in de oksel van de Brielstraat en de N35. Daar gaat het gebouw in dialoog met het Administratief Centrum van Tony Fretton enerzijds en het Museum van Deinze en de Leiestreek (Mudel) anderzijds. De voordien schijnbaar onbestemde openbare ruimte rondom wordt door het theater opgedeeld in twee groene polen, vormgegeven door Marie-Josée van Hee architecten.

Op verschillende plekken in en rond de foyer zijn er mogelijkheden gecreëerd om de relatie tussen toeschouwer en acteur te onderzoeken. Door een grote glaswand open te schuiven wordt er bijvoorbeeld aansluiting gemaakt met de aanpalende polyvalente zaal, de grote brug doorheen de foyer kan dienstdoen als tribune en het bordes van de betonnen wenteltrap kan als speaker’s corner gebruikt worden.

Het heldere exterieur van het Leietheater staat in schril contrast met de massieve, bijna brutalistische aanblik van het interieur en, niet het minst, de betonnen foyer met monumentaal eivormig daklicht – een uitsnijding die een schijnbaar metersdik plafond doorboort. “De foyer mocht geen interieur als dusdanig worden,” klinkt het, “maar moet fungeren als verlengde van de publieke ruimte.”

Op verschillende plekken in en rond de foyer zijn er mogelijkheden gecreëerd om de relatie tussen toeschouwer en acteur te onderzoeken. Door een grote glaswand open te schuiven wordt er bijvoorbeeld aansluiting gemaakt met de aanpalende polyvalente zaal, de grote brug doorheen de foyer kan dienstdoen als tribune en het bordes van de betonnen wenteltrap kan als speaker’s corner gebruikt worden.

De theaterzaal biedt plaats aan 450 toeschouwers, verdeeld over een parterre en twee lagen met loges. De zaal is gemodelleerd volgens het principe van een klassiek Italiaans theater, met dat verschil dat de parterre een lichte curve meekreeg en werd vormgegeven als één continue toeschouwersveld. Op die manier benadrukken de architecten het belang van de gedeelde ervaring.

Binnen het vooropgestelde budget was maar beperkt ruimte om te investeren in afwerkingsmaterialen. Er werden daarom strategische keuzes gemaakt. “Daar waar we de aandacht van de bezoeker wilden aangrijpen, hebben we meer nobele materialen toegepast. Elders werden veel zaken in ruwbouwstaat gelaten.”